Corría tras unha bolboreta. Era a
primeira mañá de primavera, dunha primavera longa. Dunha primavera chea de
soños; algúns inalcanzables, como a bolboreta. Ía tan leda, que non se decataba
de nada do que sucedía ao seu redor.
Unha pedra, fixo que tropezara e caeu ao chan, perdendo así a pequena
voadora de vista.
Como dicía, era pola mañá, e o sol brillaba no alto do ceo coma se fose a
vez derradeira, os paxaros cantaban e creaban un son melodioso á vez que ela ría.
A súa risa, foi o que fixo que a primavera fose longa para el, foi o que
converteu uns días escurecidos pola tristeza, nuns días completamente vivos,
nos que cada día descubriu algo novo. E é que, a procura da bolboreta, e a
forma positiva de ve-las cousas que ela tiña, fixeron que un home máis de este
planeta namorase. El adoraba o seu rir, os seus misteriosos ollos azuis, e
sobre todo, amaba que ela fose capaz de evadirse por un momento dos problemas: correndo coma unha nena pequena.
No hay comentarios:
Publicar un comentario